بیماری پارکینسون / علائم / عوارض / پیشگیری / تشخیص / درمان

مغز و اعصاب 31 اکتبر 2018

بیماری پارکینسون چیست ؟

بیماری پارکینسون نوعی اختلال پیشرفته سیستم عصبی است که روی حرکت تاثیر می گذارد. علائم این بیماری، به تدریج و گاهی اوقات با یک لرزش ناگهانی ولی قابل توجه، تنها در یک دست شروع می شوند. این لرزش ها عادی هستند، اما اختلال معمولا سبب گرفتگی عضلات و کند شدن حرکت می گردد.

در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، صورت شما ممکن است هیچ حالتی نداشته باشد یا فقط علائم اندکی را نشان دهد، بازوهایتان به هنگام حرکت تکان نخورده و صحبت کردن تان، آرام و جویده جویده باشد. متاسفانه، این علائم، با گذشت زمان، بدتر خواهند شد.

گرچه بیماری پارکینسون نمی تواند درمان شود، داروها می تواند علائم شما را به طور قابل توجهی بهبود ببخشد. گاهی اوقات نیز، پزشک ممکن است برای تنظیم مغز و بهبود علائم، عمل جراحی تجویز کند.

علائم پارکینسون

علائم و نشانه های بیماری پارکینسون می تواند برای هر فرد، متفاوت باشد و در مراحل اولیه، تشخیص داده نشود. نشانه ها اغلب در یک طرف بدن شما شروع شده و معمولا در آن سمت بدتر می شوند، سپس طرف دیگر را تحت تاثیر قرار می دهند.

علائم و نشانه های پارکینسون عبارتند از:

  • لرزش: لرزش و تکان خوردن اندام ها، معمولا از دست و انگشتان شروع می شود. شما ممکن است انگشتان تان را روی هم مالش دهید که به عنوان لرزش پیل رولینگ (شکلی از لرزش دست است که در بیماری پارکینسون وجود دارد)، شناخته می شود. حتی هنگام استراحت نیز دست ممکن است بلرزد.
  • کند شدن حرکت (bradykinesia): با گذشت زمان، بیماری پارکینسون ممکن است حرکات شما را آهسته تر کرده و انجام کارهای ساده را، برایتان با مشکل مواجه کند. در این حالت، قدم هایتان کوتاه تر شده، نمی توانید به راحتی از روی صندلی بلند شوید و هنگام راه رفتن، پاهای خود را روی زمین می کشید.
  • سفت شدن عضلات: سفت شدن عضله ممکن است در هر بخش از بدن رخ دهد. این اتفاق دردناک بوده و دامنه حرکت را محدود می کند.
  • اختلال در تعادل و حالت بدن: وضعیت فیزیکی و حالت بدن ممکن است خمیده شده و در وضعیت تعادل فرد، مشکل ایجاد شود.
  • ناتوانی در انجام حرکات ناخودآگاه: کاهش توانایی فرد برای انجام حرکات ناخودآگاهی مانند پلک زدن، لبخند زدن و یا تکان خوردن دست ها به هنگام راه رفتن.
  • تغییرات گفتاری: فرد ممکن است به آرامی، با سرعت یا جویده جویده صحبت کرده و نحوه بیانش کاملا یکنواخت باشد.
  • تغییرات نوشتاری: در این حالت، فرد به سختی می تواند چیزی بنویسد و یادداشت هایش ممکن است کاملا ریز و کوچک به نظر برسند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت مشاهده علائم بیماری پارکینسون، برای تشخیص وضعیت و کنترل علائم، به پزشک مراجعه کنید.

علت بیماری پارکینسون

علائم پارکینسون

در بیماری پارکینسون، برخی از سلول های عصبی (نورون ها) در مغز، به تدریج از بین رفته یا می میرند.

بسیاری از این علائم به علت از بین رفتن نورون هایی است که نوعی فرستنده شیمیایی در مغز، به نام دوپامین تولید می کنند.

هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد، فعالیت مغز غیر طبیعی شده و علائم پارکینسون ظاهر می شوند.

علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می رسد عوامل متعددی باعث بروز آن می شوند.

این عوامل به شرح زیر می باشد:

  • ژنتیک: محققان دریافتند که نوعی جهش ژنتیکی خاص، باعث بروز این بیماری می شود. اما برخی موارد غیر معمول، در مواقع نادر، اعضای خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد.

با وجود اینکه به نظر می رسد برخی تغییرات ژنتیکی، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهد، اما احتمال بروز این علائم، نسبتا کم است.

  • محرک های محیطی: قرار گرفتن در معرض برخی سموم خاص یا عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد، اما احتمال این خطر نسبتا کم می باشد.

محققان معتقدند که در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، تغییرات زیادی اتفاق می افتد، اما علت آن ها مشخص نیست.

این تغییرات عبارتند از:

  • حضور اجسام لویی: توده ای از مواد شیمیایی خاص، درون سلول های مغزی، علائم میکروسکوپی و اصلی بیماری پارکینسون بوده و اجسام لویی نامیده می شوند.
  • آلفا سینوکلین موجود در اجسام لویی: اگرچه در اجسام لویی مواد شیمیایی زیادی وجود دارد، دانشمندان بر این باورند یکی از مهم ترین آن ها، پروتئین طبیعی و متداولی به نام آلفا سینوکلین (a-synuclein) می باشد. این پروتئین، در تمام اجسام لویی به صورت توده ای وجود داشته و سلول ها نمی توانند آن را از بین ببرند. امروزه، این مسئله، یکی از محور های مهم در زمینه تحقیق درباره بیماری پارکینسون می باشد.

عوامل خطرناک بیماری پارکینسون

عوامل خطرناک بیماری پارکینسون عبارتند از:

  • سن: این بیماری در بین جوانان شایع نبوده و معمولا در اواخر زندگی و با گذشت سن، خطر آن افزایش می یابد. غالبا، افراد بعد از 60 سالگی به پارکینسون مبتلا می شوند.
  • وراثت: در صورت مبتلا شدن یکی از اعضا نزدیک خانواده به این بیماری، خطر ابتلا در فرد نیز افزایش می یابد. با این حال، این احتمال بسیار کم است، مگر در حالتی که تعداد زیادی از افراد خانواده به آن مبتلا شوند.
  • جنسیت: مردان، بیش از زنان، به این بیماری مبتلا خواهند شد.
  • قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن در معرض علف و آفت کش ها ممکن است خطر بیماری پارکینسون را تا حدی افزایش دهد.

عوارض جانبی پارکینسون

بیماری پارکینسون اغلب با مشکلات دیگری نیز همراه است که قابل درمان بوده و عبارتند از:

  • ایجاد مشکل در تفکر: در این بیماری، فرد ممکن است در زمینه آگاهی، شناخت (زوال عقل) و تفکر با مشکل مواجه شود. این اتفاق معمولا در آخرین مراحل بیماری پارکینسون رخ داده و بیمار نسبت به درمان نیز واکنش نشان نمی دهد.
  • افسردگی و تغییرات عاطفی: گاهی، حتی در مراحل اولیه نیز بیمار ممکن است دچار افسردگی شود. مصرف داروهای ضد افسردگی می تواند مواجه شدن با چالش های بیماری پارکینسون را راحت تر کند. برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید مطلب درمان افسردگی را مطالعه نمایید.

همچنین، احساسات فرد تغییر کرده و بیمار ممکن است دچار ترس و اضطراب شده و انگیزه اش را از دست بدهد.

  • مشکل در غذا خوردن و بلع: با پیشرفت بیماری، بیمار با این مشکل مواجه می شود و به دلیل کند شدن عمل بلع، بزاق در دهان جمع شده و آب دهان جاری شود.
  • مشکل در جویدن و قورت دادن غذا: بیماری پارکینسون در مرحله نهایی، روی ماهیچه های دهان تأثیر گذاشته و جویدن را با مشکل مواجه می کند. این اتفاق می تواند منجر به گیر کردن غذا در گلو، خفگی و کمبود مواد مغذی شود.
  • مشکلات و اختلالات خواب: افراد مبتلا به بیماری پارکینسون اغلب مشکلاتی مانند بیدار شدن از خواب در طول شب، صبح زود بیدار شدن یا خوابیدن در طول روز دارند.
READ  سه زیر مجموعه جدید افسردگی تشخیص داده شد

یکی دیگر از این مشکلات، اختلال حرکت سریع چشم در خواب (REM) است که نوعی واکنش نسبت به رویاها می باشد. این اختلالات با مصرف دارو، قابل درمان خواهند بود.

  • مشکلات مثانه: بیماری پارکینسون ممکن است باعث بروز مشکلات مثانه، از جمله عدم توانایی در کنترل یا دفع ادرار شود.
  • یبوست: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، به دلیل کند شدن حرکت دستگاه گوارش، دچار یبوست می شوند.

فرد همچنین ممکن است موارد زیر را نیز تجربه کند:

  • تغییر فشار خون: بیمار ممکن است به دلیل افت فشار ناگهانی (فشار خون ارتواستاتیک)، احساس سرگیجه داشته باشد.
  • اختلال بویایی: فرد ممکن است برای شناخت یا تفاوت قائل شدن بین بو های مختلف، با مشکل مواجه می شود.
  • خستگی: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، معمولا در انتهای روز، انرژی خود را از دست داده و به شدت احساس خستگی می کنند، اما علت آن شناخته شده نیست.
  • درد: برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، در مناطق خاص و یا در سراسر بدن شان احساس درد می کنند.
  • اختلالات جنسی: در افراد مبتلا به این بیماری، میل جنسی کاهش می یابد.

 

پیشگیری از پارکینسون

از آن جایی که علت پارکینسون ناشناخته است، راه های جلوگیری از این آن نیز نامعلوم می باشد.

برخی تحقیقات نشان داده اند که انجام تمرین هوازی منظم می تواند خطر این بیماری را کاهش دهد.

برخی دانشمندان نیز بر این باورند افرادی که خوراکی های کافئین دار مانند چای، قهوه و کولا مصرف می کنند، کمتر از اشخاص دیگر ممکن است به پارکینسون مبتلا شوند.

با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کافئین، از فرد، در مقابل پارکینسون محافظت کرده یا این اتفاق مرتبط با چیز دیگریست.

در حال حاضر شواهد کافی برای تجویز نوشیدنی های کافئین دار، برای پیشگیری از پارکینسون وجود ندارد.

گفته می شود چای سبز نیز می تواند خطر این بیماری را کم کند.

تشخیص پارکینسون

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد.

متخصص مغز و اعصاب این بیماری را بر اساس سابقه پزشکی، بررسی علائم و معاینات فیزیکی و عصبی تشخیص می دهد.

پزشک همچنین ممکن است اسکن SPECT که اسکن دوپامین (DAT) نیز نام دارد، تجویز کند.

اگر چه نتیجه این اسکن ها می تواند تا حدی بیماری را نشان دهد، تشخیص نهایی از روی نتایج آزمایشات عصبی (نورولوژیکی) و بررسی علائم فرد خواهد بود. بیشتر بیماران به اسکن DAT نیاز ندارند.

پزشک همچنین ممکن است برای تشخیص بیماری های دیگر، آزمایش خون نیز تجویز کند.

آزمایشات تصویر برداری مانند MRI، CT، فراوادرمانی مغز و اسکن PET نیز ممکن است برای تشخیص و پیشگیری از اختلالات دیگر استفاده شوند، اما قادر به تشخیص بیماری پارکینسون نیستند.

متخصص ممکن است برای کنترل بیماری، داروی کاربی دوپا – لوودوپا (Rytary, Sinemet و …) نیز تجویز کند.

به منظور موثر بودن دارو، بیمار باید دوز کافی از آن را دریافت کند، زیرا مصرف دوز پایین از آن تاثیری نخواهد داشت.

در صورتی که شرایط بیمار، بعد از مصرف آن دارو بهبود یابد، نشان دهنده ابتلا او به بیماری پارکینسون است.

گاهی اوقات ممکن است تشخیص بیماری پارکینسون به طول انجامد. از این رو، پزشکان مختلف، برای کنترل و بررسی علائم و وضعیت بیمار، به طور مرتب و در طول زمان، با متخصص مغز و اعصاب در ارتباط باشند تا بتوانند آن را تشخیص دهند.

درمان پارکینسون

بیماری پارکینسون اغلب قابل درمان نیست، اما مصرف دارو، به طرز چشمگیری می تواند علائم بیمار را کنترل کند. گاهی ممکن است جراحی نیز تجویز شود.

پزشک همچنین ممکن است برای تغییر سبک زندگی، انجام ورزش های هوازی را پیشنهاد دهد.

در برخی موارد، انجام فیزیوتراپی همراه با تمرینات کششی و تعادلی نیز می تواند مفید باشد. همچنین، جلسات گفتار درمانی، مشکلات گفتار و زبان را برطرف می کند.

درمان دارویی

داروها ممکن است برای از بین بردن مشکلات راه رفتن، حرکت و لرزش بسیار کمک کننده باشند. این داروها می توانند دوپامین را افزایش داده و یا جایگزین آن باشند.

در افراد مبتلا به پارکینسون، سطح دوپامین در مغز کاهش می یابد و نمی توان آن را مستقیما وارد مغز کرد.

با شروع روند درمان و مصرف دارو، علائم تا حد زیادی بهبود می یابد، اما با گذشت زمان، تاثیر این داروها کم می شود. اما بیمار همچنان می تواند علائم خود را کنترل کند.

داروهایی که توسط پزشک تجویز می شوند، عبارتند از:

  • کاربیدوپا – لوودوپا: لوودوپا، موثرترین دارو برای درمان بیماری پارکینسون، یک ماده شیمیایی طبیعی است که با وارد شدن به مغز، تبدیل به دوپامین می شود.

لوودوپا هنگامی که با کاربی دوپا (Lodosyn) ترکیب می شود، از تبدیل شدن زود هنگام آن به دوپامین، بیرون از مغز، جلوگیری کرده و عوارض جانبی مانند حالت تهوع را کاهش می دهد.

عوارض جانبی این دارو ممکن است حالت تهوع و سرگیجه (افت فشار) باشد.

بعد از گذشت سال ها و پیشرفت بیماری، تاثیر لوودوپا از بین رفته یا کم می شود.

همچنین، بعد از افزایش دوز مصرفی، ممکن است حرکات ناخواسته ای (دیس کینزی یا حرکت پریشی و غیر ارادی) از خود نشان دهید. از این رو، برای کنترل این عوارض، پزشک، زمان یا دوز مصرفی دارو را کاهش خواهد داد.

  • کاربیدوپا – لوودوپا تزریقی: دوپا نام تجاری دارویی است که از ترکیب کاربیدوپا و لوودوپا به دست می آید. این دارو، از طریق لوله تغذیه، مستقیما به روده کوچک تزریق می شود.

دوپا برای بیمارانی تجویز می شود که به پارکینسون پیشرفته مبتلا بوده اما نسبت به  کاربیدوپا – لوودوپا واکنشی نوسانی دارند. از آنجایی که این دارو، به طور مرتب تزریق می شود، میزان آن در خون، ثابت باقی می ماند.

READ  اضطراب چیست / علائم اضطراب / انواع اضطراب / درمان اضطراب

قرار دادن لوله ذکر شده، به عمل جراحی کوچکی نیاز داشته و خطراتی نیز دارد که عبارتند از افتادن لوله یا عفونت کردن محل تزریق.

  • آگونیست های دوپامین: برخلاف لوودوپا، آگونیست های دوپامین به دوپامین تغییر نکرده و در عوض، همان اثرات دوپامین را روی مغز ایجاد می کنند.

این دارو، به اندازه لوودوپا موثر نیست. با این حال، دوام و تاثیر آن طولانی تر بوده و در صورت استفاده همزمان با لوودوپا، اثرات ناخوشایند آن را کاهش می دهد.

آگونیست های دوپامین عبارتند از:

  • پرامیپکسول (Mirapex)
  • روپینیرول (Requip)
  • روتیگوتین (Neupro، به صورت چسبی تجویز می شود).
  • آپومورفین (Apokyn) یک آگونیست دوپامین تزریقی قوی است که برای تسکین سریع درد مورد استفاده قرار می گیرد.

برخی از عوارض جانبی آگونیست های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا – لوودوپا هستند.

این داروها می توانند موجب بروز توهم، خواب آلودگی و رفتارهای بی اختیاری مانند بیش فعالی جنسی، قمار یا پرخوری شوند.

درصورت مصرف این داروها و بروز رفتارهایی که جز شخصیت شما نیست، با پزشک خود صحبت کنید.

  • مهار کننده های MAO B: این داروها عبارتند از: سلژیلین (Eldepryl, Zelapar)، راساژیلین (Azilect) و سافینامید (Xadago). این داروها، با مهار نوعی آنزیم مغزی به نام مونوآمین اکسید B(MAO B)، از تجزیه دوپامین جلوگیری می کنند. این آنزیم، از طریق سوخت و ساز، دوپامین را دگرگون می سازد. عوارض جانبی ممکن است شامل تهوع و بی خوابی باشد.

هنگامی که این دارو با کاربیدوپا – لوودوپا مصرف می شود، احتمال توهم افزایش می یابد.

این داروها، به دلیل بروز نوعی واکنش جدی و نادر، نباید همزمان با داروهای ضد افسردگی یا حاوی مواد مخدری مانند مورفین، مصرف شوند. از این رو، قبل از مصرف هر گونه دارو مهار کننده MAO B، حتما با پزشک مشورت کنید.

  • مهارکننده های کاتکول اُ متیل ترانسفرز (Catechol O-methyltransferase (COMT) inhibitors): انتاکاپون (Comtan) اصلی ترین دارو، در این زمینه است. این دارو، با مهار آنزیم از بین برنده دوپامین، به تدریج اثر درمانی لوودوپا را افزایش می دهد.

حرکت پریشی (دیس کینزی)، اسهال و سایر عوارض ناشی از افزایش مصرف لوودوپا عوارض جانبی هستند که در اثر مصرف این رخ می دهند.

تولکاپون (Tasmar) یکی دیگر از مهار کننده های COMT است که به ندرت، برای کنترل خطر آسیب و نارسایی کبد تجویز می شود.

  • آنتی کولینرژیک ها: داروهایی مانند بنزتروپین (Cogentin) و تری‌هگزیفنیدیل سال هاست برای کنترل لرزش بدن، ناشی از بیماری پارکینسون، تجویز می شوند.

با این حال، مزایای آن را عوارض جانبی مانند اختلال حافظه، سردرگمی، توهم، یبوست، خشک شدن دهان و اختلال ادرار کم کرده یا از بین می برد.

  • آمانتادین: پزشک ممکن است این دارو را به تنهایی، برای کنترل علائم خفیف و اولیه بیماری پارکینسون تجویز کند. در مراحل بعدی، تجویز این دارو همراه با کاربیدوپا – لوودوپا می تواند حرکت پریشی ناشی از آن را کنترل کند.

عوارض جانبی آمانتادین ممکن است شامل بروز لکه های بنفش روی پوست، تورم مچ پا و یا توهم باشد.

روند جراحی

  • تحریک عمیق مغز (DBS): در DBS، الکترودهایی را در قسمت خاصی از مغز قرار می دهند. این الکترودها، به ژنراتوری در قفسه سینه و نزدیک به استخوان ترقوه، وصل شده و با فرستادن پالس های الکتریکی، علائم بیماری پارکینسون را کاهش می دهد.
تحریک عمیق مغز DBS می تواند علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد

تحریک عمیق مغز DBS می تواند علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد

پزشک این دستگاه را مناسب با بیماری فرد تنظیم می کند. خطرات این جراحی شامل عفونت، خونریزی یا سکته مغزی است.

افرادی که با این سیستم و نحوه تحریک آن مشکل دارند، به پزشک اطلاع می دهند تا وی بتواند قسمت های موردنظر را تنظیم یا جایگزین کند.

تحریک مغزی عمیق اغلب برای افراد مبتلا به بیماری پیشرفته پارکینسون که نسبت به داروها (لوودوپا) واکنش متغیری نشان می دهند، استفاده می شود.

DBS می تواند نوسانات دارویی را تثبیت کند، حرکات پریشی را کاهش داده یا از بین ببرد (دیس کینزی)، لرزش و گرفتگی عضلات را کم کرده و حرکات کند را بهبود می بخشد.

DBS برای کنترل واکنش های نامنظم نسبت به لوودوپا یا دیسکینزی که با دارو درمان نمی شود، موثر است.

با این حال، DBS برای حل مشکلاتی، که با لوودوپا درمان نمی شوند، موثر نمی باشد. ولی لرزش، حتی اگر با لوودوپا درمان نشود، با DBS قابل درمان خواهد بود.

اگرچه این روش، علائم پارکینسون را کنترل می کند، اما نمی تواند جلو پیشرفت بیماری را بگیرد.

درمان خانگی پارکینسون

اگر به بیماری پارکینسون مبتلا شده اید، برای داشتن برنامه درمانی مناسب و بدون عوارض جانبی، حتما به پزشک مراجعه کنید.

تغییر سبک زندگی نیز می تواند برای کنترل این بیماری موثر باشد.

خوردن غذاهای سالم

تا کنون، درمان بیماری پارکینسون، به وسیله غذاها اثبات نشده است، اما به کمک برخی مواد غذایی، می توان علائم این بیماری را کنترل کرد.

به عنوان مثال، خوردن غذاهایی با فیبر بالا و مصرف مایعات مناسب، می تواند از یبوست شایع در این بیماری جلوگیری کند.

همچنین، داشتن رژیم غذایی مناسب و حاوی مواد مغذی مانند امگا3، می تواند برای این بیماران مفید باشد.

ورزش

ورزش کردن قدرت عضلانی، انعطاف پذیری و تعادل را افزایش داده و می تواند با بهبود حال فرد، افسردگی و اضطراب را کاهش دهد.

بدین منظور، برای داشتن برنامه ورزشی مناسب، بهتر است با یک فیزیوتراپ مشورت کنید. همچنین، انجام تمریناتی مانند پیاده روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک در آب و یا حرکات کشش بسیار کمک کننده خواهد بود.

بیماری پارکینسون می تواند تعادل فرد را مختل کرده و راه رفتن طبیعی را با مشکل مواجه کند. به همین دلیل، ورزش کردن می تواند تعادل را بهبود ببخشد. انجام پیشنهادات زیر نیز تاثیرگذار خواهد بود:

  • سعی کنید خیلی تند راه نروید.
  • سعی کنید در هنگام راه رفتن، ابتدا پاشنه های خود را روی زمین بگذارید.
  • اگر احساس کردید تعادل تان بر هم خورده است، راه رفتن را متوقف کرده و وضعیت تان را بررسی کنید. در این حالت، بهتر است صاف بایستید.
  • در هنگام راه رفتن، به جای توجه به زمین، به رو به رو بنگرید.

از افتادن اجتناب کنید!

در مراحل آخر بیماری، احتمال افتادن بسیار زیاد است. در حقیقت، بیمار ممکن است با کوچک ترین ضربه، تعادل خود را از دست داده و روی زمین بی افتد.

READ  سرگیجه / درمان سرگیجه / انواع سرگیجه / سرگیجه عصبی / درمان خانگی سرگیجه / سرگیجه در خواب / درمان سرگیجه ناشی از گوش میانی

توجه به توصیه های زیر می تواند کمک کننده باشد:

  • به جای چرخاندن پاها، سعی کنید بدن را بچرخانید.
  • وزن خود را روی دو پا انداخته و خم نشوید.
  • در هنگام پیاده رویی، چیزی با خود حمل نکنید.
  • به پشت راه نروید.

انجام فعالیت های روزانه

انجام فعالیت های روزانه مانند غذا خوردن، تعویض لباس، حمام کردن و یا حتی نوشتن، برای مبتلایان به پارکینسون، کار سختی است.

از این رو، متخصص طب سوزنی، می تواند برای انجام این فعالیت ها، به بیمار توصیه های لازم را ارائه دهد.

طب جایگزین

درمان های پشتیبان می تواند برخی عوارض یا علائم بیماری پارکینسون مانند درد، خستگی و افسردگی را درمان کند. انجام راهکار های زیر، همزمان با درمان اصلی، می تواند کیفیت زندگی و حال بیمار را تا حد زیادی بهبود ببخشد:

  • ماساژ: ماساژ درمانی می تواند با کاهش تنش عضلانی، آرامش را به وجود بیمار تزریق کند. این روش، به ندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار دارد.
  • تای چی: تای چی، یکی از ورزش های باستانی در چین است. این تمرینات آرام و کششی می تواند تعادل، انعطاف پذیری و قدرت عضلانی را تقویت کند. تای چی از افتادن پیشگیری کرده و تمرینات آن، برای همه افراد در هر سن و سالی مناسب خواهد بود.

تحقیقات نشان می دهند تای چی نسبت به تمرینات کششی، بیشتر می تواند به حفظ تعادل فرد، در مراحل اولیه و خفیف بیماری کمک کند.

  • یوگا: در یوگا، انجام حرکات کششی ملایم می تواند انعطاف پذیری و تعادل را افزایش داده و به حفظ توانایی های فیزیکی کمک کند.
  • تکنیک الکساندر: این تکنیک، با تمرکز روی وضعیت عضلات، تعادل و تمرکز روی ماهیچه ها می تواند تنش عضلانی و درد را کاهش دهد.
  • مدیتیشن: در این تمرین، با انجام حرکات بی صدا، تمام ذهن را روی یک ایده یا تصویر متمرکز می کنید. مراقبه می تواند استرس و درد را کاهش داده و احساس فرد را بهبود بخشد.
  • پت تراپی: داشتن سگ یا گربه ممکن است انعطاف پذیری، تحرک و سلامت احساسی را بهبود بخشد.

مقابله و حمایت از بیماران پارکینسون

مقابله و حمایت از بیماران پارکینسون

زندگی با هرگونه بیماری مزمن، کار بسیار سختی بوده و مواجه شدن با احساساتی مانند عصبانیت، افسردگی یا دلسردی چیز عجیبی نیست.

گاهی اوقات، بیماری پارکینسون می تواند بسیار ترسناک و ناامید کننده باشد، زیرا انجام کارهای عادی مانند غذاخوردن، راه رفتن و حتی صحبت کردن نیز ممکن است سخت شده و وقت گیر باشد.

افسردگی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رایج است. اما مصرف داروهای ضد افسردگی می تواند علائم آن را کاهش دهد.

بنابراین، در صورت بروز علائم افسردگی، حتما با پزشک خود صحبت کنید.

با اینکه خانواده و دوستان بیمار می توانند او را حمایت کنند، آگاهی و درک خود فرد، نسبت به وضعیت و بیماری اش، بسیار مفید خواهد بود.

همه بیماران، نمی توانند پشتیبانی برای بیماری خود داشته باشند، اما افرادی که توانایی آن را دارند، می توانند با داشتن یک گروه حمایت کننده، درباره بیماری خود اطلاعات کافی کسب کنند.

این گروه می توانند افرادی را معرفی کنند که وضعیت و بیماری مشابه شما را داشته و می توانند حمایت تان کنند.

برای آگاهی از این گروه ها، با پزشک، مددکار اجتماعی بیماری پارکینسون یا پرستار صحبت کرده و یا با انجمن پارکینسون تماس بگیرید.

همچنین، شما و خانواده تان می توانید با یک متخصص بهداشت روان، مانند روانشناس یا مددکار اجتماعی که از بیماری شما آگاهی دارد، صحبت کرده و اطلاعات کافی، در این زمینه کسب کنید.

آمادگی قبل از ملاقات با پزشک

در اولین مرحله بیماری، بیمار به پزشک عمومی مراجعه کرده و او، بعد از معاینه، فرد را به متخصص مغز و اعصاب، ارجاع خواهد داد.

از آنجایی که تشخیص بیماری پارکینسون، نیاز به بحث و گفت و گوی زیادی دارد، بهتر است خودتان را برای ملاقات با پزشک آماده کنید. در این قسمت، ما اطلاعات کافی، درباره این گفت و گوها را، به شما ارائه خواهیم کرد.

کارهایی که باید شما انجام دهید!

  • هرگونه علائمی را که تجربه کرده اید، حتی علائم غیر مرتبط با بیماری تان را یادداشت کنید.
  • اطلاعات شخصی مهم، مانند آخرین تنش یا تغییرات در زندگی تان را بنویسید.
  • فهرستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید را تهیه کنید.
  • در صورت امکان، از یکی از اعضا خانواده یا دوستان خود بخواهید که با شما همراه شوند. گاهی اوقات ممکن است به خاطر سپردن تمام اطلاعاتی را که در طول یک قرار ملاقات به شما می شود، کار سختی باشد. بنابراین، همراه شما می تواند مواردی را که فراموش کرده اید، به یاد بیاورد.
  • سوالاتی که می خواهید از پزشک تان بپرسید را نیز یادداشت کنید.

زمانی که در اتاق پزشک هستید، بسیار محدود است، بنابراین با تهیه این لیست می توانید از وقت تان، به نحو احسن استفاده کنید.

درباره بیماری پارکینسون، سوالات اولیه ای که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

  • علت احتمالی بروز این علائم چیست؟
  • آیا علل دیگری نیز وجود دارد؟
  • برای تشخیص بیماری، چه آزمایشاتی باید انجام شود؟ آیا انجام آن ها، نیازمند آماده سازی خاصی است؟
  • آیا بیماری پارکینسون پیشرفت می کند؟
  • آیا برای بهبودی، به درمان طولانی مدت نیاز است؟
  • برای درمان این بیماری چه روش هایی وجود دارد؟ شما کدام را پیشنهاد می کنید؟
  • عوارض جانبی این درمان ها چیست؟
  • اگر یکی از درمان ها موثر نبود، آیا گزینه دیگری نیز وجود دارد؟
  • من به بیماری دیگری نیز مبتلا هستم، آیا می توانم هر دو را با هم کنترل کرده یا درمان کنم؟
  • برای آگاهی از بیماری، آیا بروشور، سایت یا کتابی وجود دارد که به من اطلاعات کافی بدهد؟

علاوه بر این  موارد، در صورتی که سوال دیگری نیز به ذهن تان رسید، حتما از پزشک خود بپرسید.

پزشک، چه سوالاتی از ما می پرسد؟

آگاهی از سوالات احتمالی پزشک و آماده کردن جواب آن ها، می تواند به حفظ زمان، کمک بیشتری کند.

این سوالات عبارتند از:

  • از چه زمانی متوجه اولین علائم شدید؟
  • آیا این علائم مداوم و همیشگی بوده یا گاها پیش می آیند؟
  • آیا موردی این علائم را بهبود می بخشد؟
  • آیا چیزی وجود دارد که این علائم را بدتر کند؟